Θα κάνω Επανάσταση #1

Πεινάωωωωω............
Ένα θα σας πώ...
Μου έχουν σπάσει τα νεύρα!
μου δίνουν όλα μα όλα τα φαγητά αλεσμένα!
Δεν πρέπει  λέει να μασάω... πφ! Μα ποιός γιατρός το είπε αυτό! Και είναι ικανοποιημένος τώρα??
Γι'αυτό κι εγώ όλη την ώρα γκρινιάζω, νευριάζω την μαμά και τον μπαμπά και δεν τρώω τίποτα!
Και στρέφομαι στην δική σας αγάπη, μήπως μου στείλετε κανά ταπεράκι το βράδυ σπίτι με καμιά μπριζόλα!!

Πεινάωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!!!!!!!!

Η νηστική,

Αθηνά

Εγώ!!!

Επειδή το ξέρω ότι όλοι, μα όλοι, έχετε φάει τα νύχια σας απο την αγωνία σας, σας αυτοπαρουσιάζομαι!
Ε καλά... μην περιμένετε να καταλάβατε και πιο πολλά!
Τις πιο προσωπικές φωτογραφίες τις κρατάω καλά φυλαγμένες!

(Αφού δεν έσκασα το κακόμοιρο, είναι μεγάλη ιστορία και δεν θα την συζητήσω τώρα γιατί πάλι θα νευριάσω!!!)

(Από την βάφτιση μου! Έριξα πολύ κλάμα, αλλά ο αγώνας δικαιώθηκε! Κανείς δεν μου φώναζε που φορούσα αλλουνού γυαλιά!! χιχι!)

(Εδώ πλέον τα έχω παίξει κυριολεκτικά και την αράζω στην αγκαλιά του μπαμπά!)

Επίσης, να σας πώ, ότι η νονά αξιώθηκε και μου έφτιξε δικό μου ονοματάκι, και έτσι θα γίνω ακόμα πιο διάσημη και δεν θα χρωστάω και χάρη στην νονά, που μου δάνειζε το όνομα της!!!


Πολλά φιλιά (στεγνά έτσι;;;),

Αθηνά!

Ωχ, το μάτι μου!

Ήθελα να ήξερα ποιός με μάτιασε.... Εκεί που λέγαμε ότι όλα πάνε καλά, τσουπ! σκάει το πρόβλημα!

Εγώ βέβαια έδειχνα σημάδια, αλλά στην αρχή κανείς δεν μου έδινε σημασία! Και τώρα βέβαια εγώ τραβάω τα ζόρια!

Με ενοχλεί το δεξί μου μάτι εδώ και μέρες.. 

Βασικά απο την ημέρα του χειρουργείου.. Και επειδή γενικότερα έχω μια ευαισθησία στο δεξί μου υπέροχο ματάκι, και επειδή απο την δεξιά μου μεριά με πετσοκόψανε οι αλήτες, όλοι θεωρήσανε ότι είναι απλά παραξενιά δικιά μου.. Μόνο όταν άρχισε να πρήζεται ανησυχήσανε κάπως... Και να, οι νοσοκομές απο πάνω μου, να μου ρίχνουνε μια βλακειά νερό στα μάτια (ήπια μια μέρα στα κρυφά ένα μπουκαλάκι, και μόνο γεύση νερού δεν είχε!) και δως του να πηγαίνει το δάκρυ κορόμηλο! Μονόπαντα έκλεγα.. όχι τίποτα άλλο, πώς να ρίξω και το γκομενάκι απο το δίπλα κρεβάτι με το μάτι κλαμμένο???

Και όταν με τα πολλά είδανε ότι άκρη μαζί μου δεν βγάζανε αποφασίσανε να ρωτήσουν τον γιατρό!! Μα γιατί βιαστήκατε καλέ? Μπορούσατε να με αφήσετε κανά μήνα ακόμα, γιατί τέτοια βιασύνη;;;;;;

Και ο (κούκλος να προσθέσω) γιατρός μου, είπε ότι κόλλησα μόλυνση απο το χειρουργείο. Και τί είναι αυτή η μόλυνση και πώς την κόλλησα;; Αφου η μαμά δεν με αφήνει να πλησιάζω κόλλα, γιατί μια φορά γέμισα τα χέρια μου και δεν μπορούσα να ανοίξω τα δάχτυλα μου!

Και άντε και την κόλλησα, γιατί δεν μου την βγάζουνε?

Τί το ήθελα να το σκεφτώ;;; Κάτι πήρε το αυτί μου (που λέει ο λόγος!) ότι μπορεί πάλι να με πάνε στο νοσοκομείο!

Ε όχι! Δεν θα ανεχτώ άλλο αυτή την κατάσταση!

Κάντε κάτι βρε παιδιά... Δεν θέλω να ξαναπάω εκεί μέσα! Μήπως θέλει κάποιος να με απαγάγει;; Θα είμαι ήσυχο παιδί! Ναι καλέ, αλήθεια λέω!

(Σε αυτό το σημείο οφείλω να ευχαριστήσω και δημόσια τον φίλο philos της νονάς, ο οποίος με φιλοξενεί σε ένα σπίτι γεμάτο μαμάδες και μπαμπάδες!)

Με κλαμμένο μάτι,

Αθηνά

Ένα μεγάλο μάθημα, απο έναν μικρό άνθρωπο!

Σήμερα θυμήθηκα ένα περιστατικό που μου είχε περιγράψει πρόσφατα η κουμπάρα μου και με είχε συγκινήσει απίστευτα! Τα μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά τους και τους αξίζουν πολλά συγχαριτήρια! Και είναι κάτι που σίγουρα το σκατούλι, πρέπει να γνωρίζει!

Η Αθηνούλα, λοιπόν, προτού κάνει το χειρουργείο, το στοματάκι της ήταν στραβό. Το σαγονάκι της "έφευγε" απο την πλευρά που έλειπε το κοκκαλάκι! Αυτό φαινόταν αρκετά (άσχετα που εμείς την είχαμε συνηθίσει και δεν το βλέπαμε!) και ήταν πρόβλημα γιατί αρκετοί την κοιτάζανε στον δρόμο!

Ένα απόγευμα λοιπόν, είχανε πάει τα κορίτσια στην παιδική χαρά και εκεί βρήκανε κάτι φίλους απο τον παιδικό της Χρυσάνθης! Εκεί λοιπόν, που παίζανε μια χαρά, ένα απο τα αγοράκια (και πολύ καλός φίλος της Χρυσάνθης) άρχισε να κοροϊδεύει το σκατούλι μας και να γελάει με τα υπόλοιπα παιδάκια! Εντωμεταξύ, επειδή η Αθηνούλα δεν άκουει, άρα δεν μπορούσε να καταλάβει τί λένε, παρά μόνο έβλεπε που γελούσανε, γέλαγε κι αυτή!

Αυτή όμως που έδωσε την λύση ήταν η Χρυσάνθη (η κουμπάρα επιτηδες περίμενε προτού επέμβει, να δεί πώς θα αντιδράσουνε οι κόρες της!). Πήγε κοντά τους και άρχισε να φωνάζει στον φίλο της, να σταματήσουν να κοροιδεύουν την Αθηνά, γιατί τους το έχει πεί ότι είναι η αδερφή της! 

Εκείνη την ώρα μπήκε στην μέση και η κουμπάρα μου, τις επόμενες μέρες μίλησε και με την μαμά του παιδιού, το οποίο ζήτησε τελικά συγνώμη απο την Χρυσάνθη! Η  Χρυσάνθη όμως του είπε ότι δεν το συγχωρεί, γιατί είναι φίλος της και δεν έπρεπε να κοροιδεύει την αδερφή της! 

Όταν λοιπόν το είπε στην μάμα της εκείνη της είπε ότι αφού κατάλαβε ο φίλος της το λάθος του και της ζήτησε και συγνώμη πρέπει να τον συγχωρέσει! Η απάντηση;

"Μαμά, εγώ τον έχω ήδη συγχωρέσει, αλλά φίλος μου δεν θα ξαναγίνει ποτέ!"

Ας συστηθούμε!

Με λένε Αθηνά.... Η νονά μου όμως επιμένει να με λέει σκατούλι και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τον λόγο... Όταν μου μιλάει έτσι, της χαμογελάω, αλλά κατά βάθος θέλω να την πνίξω... Μετά απο λίγο όμως την συγχωρώ γιατί είμαι ανώτερος άνθρωπος! 

Τί να πρωτοπώ για μένα?? Είμαι τόσο όμορφη, έξυπνη, τσαχπίνα, ζουζουνιάρα.. Πώς να χωρέσει μια τέτοια προσωπικότητα σε μερικές γραμμές? Ας είναι.. θα κάνω μια προσπάθεια!

Γεννήθηκα με το σύνδρομο Goldenhar.. μην με ρωτήσετε τί σημαίνει... Ξέρω όμως ότι εξαιτείας αυτής της βλακείας δεν ακούω... χμφ... σιγά το πράγμα... εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό.. Μια χαρά μπορώ και συνεννοούμαι... Αν ο άλλος δεν με καταλαβαίνει, είναι δικό του πρόβλημα! Αλλά επειδή, όπως ανέφερα, είμαι ανώτερος άνθρωπος, αν σου πώ κάτι (με νοήματα εννοω, μην μασάς!) και δεν το καταλάβεις θα προσπαθήσω να στο κάνω "λιανά" που λένε στα χωριά! Θα σκαρφιστώ πιο απλά νοήματα και θα κάνω περίεργες γκριμάτσες για να καταλάβεις! Αν και πάλι δεν καταλάβεις, ε τότε παραδίδω τα όπλα.. Δεν θα φάω τα χρόνια μου για να σου πώ κάτι.. Θα το πώ στην μαμά που θα με καταλάβει!

Α! Έχω και μια αδερφή! Φτού, φτού, ένα κουκλί ζωγραφιστό είναι! Χρυσάνθη την λένε και έχει χρυσά μαλλιά! Με την Χρυσάνθη συννενοούμαστε μια χαρά! Μιλάμε, παίζουμε και αγαπιόμαστε πάρα πολύ! Μόνο όταν πλακωνόμαστε το ξεχνάμε, αλλά ευτυχώς η μαμά και ο μπαμπάς μας το θυμίζουνε και σταματάμε! (ε, καλά..όχι πάντα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία!)

Στίβω το κεφάλι μου, να δώ τί άλλο μπορώ να πώ για μένα, αλλά είναι τόσα πολλά και δεν ξέρω πώς να τα χωρέσω όλα σε μια ανάρτηση! Θα αφήσω την νονά να κάνει αυτή την δουλειά! (Μωρε, δεν θα μεγαλώσω??? θα της βγάλω το μαλλί τρίχα τρίχα, που δεν με ρώτησε και άνοιξε blog με την ζωή μου!) Πού και πού θα σας μιλάω κι εγώ, αν και βασικά έχω άλλα πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθώ! Η νονά που λέει ότι δουλεύει, αλλά κοροιδεύει τον κόσμο (ξέρω τί σας λέω), έχει αρκετό χρόνο ελεύθερο!

Χάρηκα που σας γνώρισα! (έτσι λέει η μαμά στην Χρυσάνθη να λέει, το λέω κι εγώ!)

Μετά τιμής,

Αθηνά!

Για αρχή.....

Εδώ και ώρα προσπαθώ να βρώ πώς θα ξεκινήσω την πρώτη ανάρτηση αυτού εδώ του βλογακίου...

Η ιδέα είναι απλή (και σίγουρα καθόλου πρωτότυπη!!).

Με όσους πίνουμε το καφεδάκι μας και λέμε τα νέα μας στην Διαμαντένια Προβλήτα έχετε μάθει για την Αθηνούλα μου...

Μετά απο ένα μαραθώνιο συζήτησης, στην αυλή του νοσοκομείου με την κουμπάρα (ενώ το σκατούλι πάνω έλιωνε στον ύπνο), σκέφτηκα ότι θα ήταν όμορφο να φτιάξω κάτι για την μικρή μου σαν ημερολόγειο..

Δεν ξέρω πώς θα πάει το όλο εγχείρημα.... Ξέρω όμως ότι θέλω πολύ να έχω κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο να της χαρίσω....

Εδώ λοιπόν, θα γράφω αποκλειστικά για την Αθηνούλα μου.. για το μικρό μου κοριτσάκι που τόσο πολύ λατρεύω!!!

Σίγουρα θα έχω πολλά να πώ... κάθε μερα μας χαρίζει πολλές όμορφες στιγμές!!!

Και θέλω κάπου να τις αποτυπώσω, να θυμόμαστε εμείς και να μάθει εκείνη σε μερικά χρόνια...

Δεν υπόσχομαι ότι θα έχει μόνο ευχάριστα, αλλά όλα είναι μέσα στην ζωή! Και το κοριτσάκι μου, έχει αποδείξει ότι είναι δυνατό!

Αυτά για αρχή!

Τα υπόλοιπα ακολουθούν!