Μια Μέρα στο Νοσοκομείο

Επιτέλους είμαι σπίτι μου! Στο ζεστό μου σπιτάκι, στο μαλακό μου κρεββάτι και δεν έχω αυτούς τους ανθρώπους που γυρνάνε γύρω μου με τα άσπρα ρούχα! Ξέρω ότι τους λένε γιατρούς όμως αν μπορούσατε να δείτε το νόημα που έχουν δεν θα σας άρεσε καθόλου... Απλώστε το δεξί σας χέρι και με τον δείκτη του αριστερού ζουλήξτε στην μέσα πλευρά του αγκώνα σας του δεξιού σας και το γυρνάτε γύρω γύρω σαν τρυπάνι! Το κάνατε? Μπράβο! Μάθατε πώς είναι ο γιατρός στην Νοηματική! Και αφού μάθατε, σκεφτείτε.... Δεν είναι σαν να σου λέει ότι κάθε φορά που θα σε βλέπει γιατρό θα σε τρυπάει για να σου πάρει αίμα?? Πώς να μου αρέσουν λοιπόν όλοι αυτοί! Το σημαντικό όμως είναι ότι γύρισα στο σπιτάκι μου επιτέλους.. Μερικές ώρες μου λένε ότι κάτσαμε εκεί, αλλά εμένα μου φάνηκε πολύ παραπάνω... Πέρασα τόσα πολλά εκείνες τις ώρες και κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει... Γι’ αυτό ήρθα να σας τα πώς εγώ, για να δείτε τί τραβάμε και πώς νιώθουμε κάθε φορά που μας πηγαίνετε στα νοσοκομεία.

Για αρχή να σας πω ότι μπήκαμε λίγο την Κυριακή! Εγώ πίστευα και επέμενα ότι το μόνο που θα μου κάνανε ήταν να δούνε το αυτί μου. Η μαμά έλεγε ότι θα μου πάρουν και αίμα! Εγώ συνέχιζα να της λέω ότι κάνει λάθος και μόνο το αυτί μου θα δούνε! Τελικά, για ακόμα μια φορά αποδείχτηκε ότι η μαμά τα ξέρει όλα και τελικά μου πήρανε αίμα, αλλά το χειρότερο είναι ότι το αυτί μου δεν το είδανε καθόλου! Μετά φύγαμε, πήγαμε σε ένα άλλο σχολείο που πουλούσε διάφορα ωραία πράγματα και ψωνίσαμε. Είχαμε αρχίσει να ξεχνιέμαι και πίστευα ότι δεν θα ξαναπάμε στο νοσοκομείο. Όμως κάποια στιγμή είδα την μαμά να μιλάει σε μια δασκάλα μου. Κανονικά δεν θα καταλάβαινε τί έλεγε αφού δεν ακούω... Όμως η δασκάλα μου στην οποία μίλαγε δεν ακούει ούτε εκείνη και ενώ είχε γυρισμένη πλάτη η μαμά κατάφερα και είδα τις λέξεις “πάλι” και “νοσοκομείο”... Βέβαια δεν μπορούσα να καταλάβω πότε είναι αυτό το πάλι οπότε χαλάρωσα και συνέχισα το παιχνίδι μου! Το μεσημέρι κοιμήθηκα σπίτι μου και το απόγευμα που σηκώθηκα είδα την νονά να κάθεται με την Καδ μου και να κάνουμε μάθημα ορθογραφίας. Παραξενεύτηκα που την είδα, γιατί η μαμά δεν μου είχε πει ότι θα έρθει και έτσι κάθισα και έπαιξα μαζί της και της έλεγα πώς πέρασα την μέρα μου!

Με τα πολλά την Δευτέρα πρωί πρωί ήρθε η μαμά και με ξύπνησε και πήγαμε στο νοσοκομείο πάλι! Στο δωμάτιο ήταν άλλα 4 αγοράκια και στο ταβάνι είχε μπαλόνια μηχανές και αυτοκίνητα. Φυσικά ζήτησα κι εγώ ένα κόκκινο αυτοκίνητο! Δεν μπορούσα να διαφέρω εγώ! Για αρκετή ώρα με πηγαίνανε πάνω κάτω, μπαίναμε σε δωμάτια με γιατρούς, μου κολλούσαν διάφορα πράγματα πάνω μου και βγαίναν από ένα μηχάνημα χαρτιά με γραμμές και φωτογραφίες. Δεν ξέρω καθόλου τί ήταν όλα αυτά, μάλλον όμως ήταν καλά γιατί κάθε φορά η μαμά και ο μπαμπάς χαμογελούσαν. Μετά από αρκετή ώρα ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Εκεί βρήκα και την νονά να με περιμένει και είχα τρομερή διάθεση για παιχνίδια! Έκατσα στο κρεβάτι μου, έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου και πείραζα το διπλανό αγοράκι!

Κάποια στιγμή ήρθε ένας κύριος κοντά μου και έδωσε στον μπαμπά ένα άσπρο φορεματάκι. Με γδύσανε, μου το φόρεσαν και ξεκινήσαμε για να πάμε τελικά σε ένα άλλο δωμάτιο με παιχνίδια. Εκεί πρέπει να σας πω ότι μου πέρασε κάθε κέφι και κάθε διάθεση για παιχνίδι γιατί άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά! Ήταν και μια χοντρή εκεί μέσα, η οποία πρέπει να είχε πολλά νεύρα γιατί το πρόσωπο της ήταν χάλια και τα φρύδια της πολύ κοντά το ένα στο άλλο! Καθόμουν αγκαλιά στην μαμά και παρατηρούσα. Κάποια στιγμή λοιπόν μπαίνει μια κυρία με ένα μωρό στην αγκαλιά της που το σκασμένο έκλαιγε συνέχεια! Ευτυχώς που δεν ακούω, αλλιώς θα μου είχε πάρει τα αυτιά! Κάποια στιγμή λοιπόν αυτό το μωρό, έκλεισε τα μάτια μου και κοιμήθηκε. Μα είναι δυνατόν να κοιμήθηκε τόσο εύκολα? Την μία κλαίς και την άλλη έτσι απλά κοιμάσαι? Τέλοσπαντων, άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν είναι και πολύ καλά, γιατί αφού κοιμήθηκε η μαμά του το έδωσε στους γιατρούς και έφυγε από το δωμάτιο. Κάτι πήγα να πω στην μαμά, αλλά καθώς γύρισα να την κοιτάξω ένιωσα τα χέρια μου πολύ βαριά και δεν μπόρεσα να της πω ότι δεν θέλω να με αφήσει μόνη μου! Από εκεί και πέρα έχασα κάθε επαφή και ξαφνινά βρέθηκα σε ένα κρεββάτι με ρόδες και την μαμά απο πάνω να μου χαμογελάει. Αυτό που με τρόμαξε είναι ότι ένιωθα πόνο στην κοιλιά μου χαμηλά και τότε κατάλαβα τί μου κάνανε. Με κόψανε στην μέση (αλήθεια σας λέω! έχω το σημάδι!), βάλανε τα πόδια μου στην άκρη και φτιάξανε την κοιλιά μου. Μετά με ξανακολλήσανε και με δώσανε πίσω στην μαμά.

Την υπόλοιπη μέρα πέρασα άσχημα. Πονούσα συνέχεια, ήθελα την μαμά δίπλα μου στο κρεβάτι μου να μου κρατάει το χέρι και ότι και να μου λέγανε δεν με ένοιαζε! Με αναγκάζανε να πίνω νερό χωρίς να διψάω, να φάω κάτι μπισκότα που καθόλου δεν μου αρέσανε και ενώ τους έλεγα να με πάνε σπίτι μου λέγανε συνέχεια σε λίγο! Δεν ξέρω πόσο είναι το λίγο, ξέρω όμως ότι κάναμε πολλά χρόνια να γυρίσουμε.

Τώρα πια όμως είμαι επιτέλους στο σπίτι μου, πονάω βέβαια και δεν μπορώ να πάω σχολείο, αλλά είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκουραστώ λιγάκι! Σε λίγες μέρες μου είπε η μαμά ότι θα πάμε με την νονά να πάρουμε παπούτσια. Αυτό δεν με νοιάζει ιδιαίτερα, χάρηκα όμως όταν μου είπε ότι η λαμπάδα που μου αγόρασε έχει πάνω τον mickey!

Πρέπει να σας αφήσω τώρα, γιατί είμαι πολλές ώρες στο γραφείο και πονάει πάλι η κοιλιά μου! Και μια παράκληση προς όλες τις μαμάδες και όλους τους μπαμπάδες! Μην μας αφήνετε μόνα μας όταν μας κόβουν στην μέση! Σκεφτείτε ότι μπορεί κάποια φορά να γίνει λάθος και να μην μας κολλήσουν και να σας δώσουν πίσω μόνο τα πόδια μας! Ή ακόμα χειρότερα να μας κολλήσουν από πάνω λάθος σώμα!

Με πονεμένους χαιρετισμούς,

Αθηνά